I
Kennst du die Stadt am Bernsteinstrand,
umgrünt von ew'ger Wälder Band,
wo schlanke Giebel streben
empor zum Sonnenschein?
Ja, sollt' ich fröhlich leben,
in Danzig müßt es sein!
II
Kennst du die Stadt, wo Turm an Turm
in Treue trotzt dem Zeitensturm,
wo stolze Schiffe gleiten
ins blaue Meer hinein?
Ja, sollt' ich tapfer streiten,
für Danzig müßt es sein!
III
Kennst du die Stadt, wo deutsche Art
voll Kraft und Mut ihr Gut bewahrt,
wo deutsch die Glocken werben
und deutsch ein jeder Stein?
Ja sollt' ich selig sterben,
in Danzig müßt es sein!
|
I
Znasz-li ten gród nad bursztynowym brzegiem,
odwiecznych borów spowity szeregiem,
gród w starej baśni poczęty
wśród aureoli świętej?
Jeśli szczęśliwy mam być, to w Gdańsku
to w Gdańsku muszę żyć!
II
Znasz-li ten gród, gdzie wieża przy wieży,
wiernie stróżuje u wieków rubieży,
gdzie dumne okręty płyną
nad modrą wód głębiną?
Gdy przyjdzie bojowy zew, dla Gdańska
dla Gdańska dam chętnie krew!
III
Znasz-li ten gród, na którego bramie,
niemieckich skarbów mężne strzeże ramię?
gdzie na niemiecką gloryją
niemieckich skarbów mężne strzeże ramię?
Gdy śmierć zabierze mnie, to w Gdańsku
w Gdańsku umierać chcę!
|
I
Do you know the city on the amber beach,
wreathed by everlasting green forests,
where slender gables stretch upwards
towards the sunshine?
Yes, I shall live merrily
it must be in Danzig!
II
Do you know the city, where tower at tower
loyally resists the storms of time
where proud ships glide
towards the blue sea?
Yes, I shall bravely fight
it must be for Danzig!
III
Do you know the city, where German kind
defends its wealth with might and main,
where in German the bells invite
and where German's every stone?
Yes, I shall blessedly die,
it must be in Danzig!
|
